62 (mamozonkowe zmiany zawodowe i zdrowotne)

Zauważyłam, że zaczynam pisać tutaj dwa posty rocznie, jeden zimą i jeden latem. Może dodam jeszcze jeden jesienią i jeden na wiosnę, będzie ich wtedy aż cztery! A może po prostu nie będę obiecywała ani sobie, ani czytelnikom, że coś tutaj będzie pojawiało się regularnie, bo zwyczajnie nie dotrzymuję tej obietnicy i potem znów muszę pisać, że się nie udało etc. Nieważne. Ważne, że jestem tutaj dla Was dziś i opowiem Wam o zmianach jakie zaszły w moim życiu, przez ostatni rok, a nawet rok i kilka miesięcy.

W zeszłym roku, w miesiącu sierpniu, mniej więcej w połowie zaczęłam kurs Webdesignu. Na pytanie dlaczego zdecydowałam się na taki krok, niejako obrót mojej „kariery” o 180 stopni opowiem Wam w osobnym poście, albo przy kawie kiedy spotkamy się w Berlinie lub gdzieś w Polsce. Liczy się fakt, że o ten kurs walczyłam prawie pół roku, a żeby go zdobyć musiałam przejść masę bardzo nieprzyjemnych i w jakimś sensie poniżających dla mnie sytuacji. O jednej z nich piszę dwa posty wcześniej. Jak zapewne wiecie albo nie wiecie u mnie już tak jest, że nic nie przychodzi mi łatwo i są na tym świecie ludzie, którzy w niemieckim urzędzie pracy dofinansowanie do przekwalifikowania się dostają od ręki, a są tacy, którzy się nazywają Karolina i muszą się nachodzić, nastać, naczekać,  zrobić parę awantur etc. Koniec końców dostałam to czego chciałam i znalazłam się w szkole, gdzie codziennie praktycznie od rana do wieczora z mniejszym i większym sukcesem nauczyciele kładli mi do łba podstawy HTML, CSS, JS, PHP itp. Niektóre moduły były fajne inne nie, jak to w każdej szkole wszystko zależało od tego, kto je prowadził i czy potrafił przekazać wiedzę. Kurs ukończyłam w grudniu, a już praktycznie w listopadzie zaczęłam szukać pracy jako tester oprogramowania idąc w ślady mojej koleżanki Pauliny (odwiedźcie koniecznie jej bloga).  Uczęszczanie na rozmowy przerwała mi operacja, która odbyła się w styczniu (klik). Gdyby skończyło się na operacji, dojściu do siebie etc. byłoby w moim życiu śmiertelnie nudno. Niedługo po powrocie do domu okazało się, że cierpię na nową chorobę jaką jest zakrzepica żył głębokich. W planach miałam, że zaraz po tym jak przestanę leżeć plackiem wrócę do poszukiwań pracy, ale okazało się, że kuleję na prawą nogę i trudno jest to ukryć przed potencjalnym pracodawcą wchodząc na rozmowę o pracę.  Mimo tego, udało mi się krótko po tym jak praktycznie kilka razy w tygodniu odwiedzałam pobliskie pogotowie dostać pracę w firmie robiącej software dla branży motoryzacyjnej. Kiedy piszę te słowa mam ochotę zadać sobie pytanie: jak ja to kurwa robię? Co więcej z perspektywy czasu wydaje mi się zabawne, że na niektóre rozmowy chodziłam z ukrytą pod ładną bluzką boląca, niezagojoną raną, w której zbierało się osocze i nie było możliwości bym mogła się jakkolwiek rozsiąść i swobodnie rozmawiać.

Od marca pracuję kilka dni w miesiącu, ponieważ praca jest w niepełnym wymiarze godzin, próbuję też wyzdrowieć i codziennie grzecznie łykam tabletki rozpuszczające zakrzep, który powstał w mojej stopie. Co może wydać się interesujące to fakt, że mój chirurg wysłał mnie do centrum krzepliwości krwi (nie wiem jak nazywa się polski odpowiednik takiego miejsca), gdzie przeprowadzono mi szereg badań i okazało się, że jestem nosicielem mutacji genetycznej o wdzięcznej nazwie Faktor V Leiden. A oznacza to mniej więcej, że cierpię na wrodzoną trombofilię. Nie wiem czy ta wiadomość jakoś mnie zaszokowała, chyba po diagnozie jaką jest rak trudno przejąć się takimi rzeczami. Pewnym jest jednak, że wszystkie wcześniejsze niepowodzenia, a w tym największe czyli utrata pierwszej zrekonstruowanej piersi były spowodowane tą mutacją. Myśl ta w jakimś sensie mi pomaga, bo nie zadaję sobie pytania dlaczego tak się stało i czy mogło stać się inaczej. Teraz wiem co mi jest i wiem, że przy kolejnych operacjach muszę dostawać specjalne leki itd. A następne odbędą się prędzej czy później. Obecnie jestem na etapie dyskusji z kasą chorych, która jak zapewne wiecie z mojego facebooka odmówiła mi napełnienia nowej piersi własnym tłuszczem, a w zamian oferując mi operacje, które już miałam. Jak tylko dowiem się w jaki sposób ludziom odrastają mięśnie i amputowane elementy ciała dam Wam znać, bo będzie to dosyć duży przełom w medycynie, a co za tym idzie na pewno usłyszycie o mnie w prasie albo telewizji. A mówiąc już poważnie, wiele się działo i pewnie wiele jeszcze zadzieje. Czuję, że streściłam Wam nieco z mojego życia, aczkolwiek jest to mały procent. Kto dotrwał do końca ten dostaje ode mnie wirtualnego buziaka. Pozdrawiam Was i do usłyszenia!

61 (operacj(a)(e))

Wtorek 09.01.2018 moich lekarzy widziałam ostatnio w lipcu kiedy przekładałam termin operacji, od tamtego czasu zero kontaktu. Ekspander, który noszę pod skórą od września 2016 roku jest napełniony, skóra się równomiernie naciąga, wszystko przebiega zgodnie z planem, nie ma i nie było zatem potrzeby kolejnej wizyty. Jestem już w głębokim stresie, chodzę rozkojarzona, zamyślona. Marcin mówi, że prawie się nie odzywam, a ja owszem prowadzę wewnętrzny monolog. Prędkość myśli przekracza tę zwyczajną. No dobra, przejadę się do szpitala, żeby chociaż się upewnić, że w czwartek idę pod nóż. W szpitalu mówią, że mam przyjść jutro, od 8 rano będę mogła załatwić formalności, -„tylko proszę nie zapomnieć numerka w poczekalni, bo będzie pani tam siedziała wieki”. Nie zapomnę, będę tutaj operowana czwarty raz. 

Środa 10.01.2018 siedzę w poczekalni, ku memu zdziwieniu prócz mnie tylko kilka osób (zawsze jest tu tłoczno). Starsi mają problemy z maszyną do numerków, bo prócz tego, że wybiera się cel wizyty trzeba jeszcze potwierdzić odpowiednim przyciskiem rezerwację biletów. Czekam może pół godziny. –„Ma pani skierowanie? Przepraszamy, ale dziś u nas zamieszanie bo nie działają drukarki, musimy biegać od jednej do drugiej, w trakcie operacji pobierzemy krew, czy zgadza się Pani by później została wykorzystana przez naszych studentów? Czy wyraża Pani zgodę, że w przypadku śmierci szpital będzie mógł wykorzystać Pani ciało do celów naukowych?” Podwójne tak, róbcie co chcecie, jakby mi się umarło, będzie mi już obojętne, a jeśli mogę się na coś przydać…, trup, a jednak się przydaje, kto by pomyślał. Umowa podpisana, zapraszamy do ambulatorium, zapraszamy na rozmowę z anestezjologiem, w amoku daję się namówić na jakieś dodatkowe znieczulenie, które ponoć spowoduje, że po przebudzeniu nie będę czuła bólu od razu,... akurat. „-Bo wie Pani, będzie ciągnąć i boleć?”. Wiem, mam doświadczenie. Potem krew i rozmowa z dwoma chirurgami. „Wszystko wiemy, wszystko ustalone, skóra piękna, chcemy potem coś poprawiać w zdrowej piersi? (czyt. Ma już swoje lata)”. Nie wiem, na razie nie poruszajmy tego tematu, skupmy się na pierwszym celu, zamiast jednego cycka mają być dwa ok? Do jutra, do widzenia, widzimy się na bloku, głowa do góry, będzie extra.

Wieczór. Godz. 20.00 dzwoni telefon. Któż to może dzwonić o tej  porze. O znam ten numer, Chirurgische Ambulanz. „-Guten Abend Frau Goerlich, dzwonię w ważnej sprawie. Bo Pan profesor tak myśli i myśli, pełen jest wątpliwości, bo chcemy dla Pani jak najlepiej, a może się okazać, że będzie jak najgorzej. Bo chcemy mieć alternatywę, bo sama Pani rozumie, najważniejszy jest tutaj cycek, planowaliśmy z pośladka, ale to czasem nie wychodzi, bo to pionierska metoda, bo jeszcze nad nią pracujemy, bo myślimy i się namyślamy, może Pani wyrazi zgodę, że jutro zadecydujemy, jak już Pani będzie spała smacznie. Bo mamy alternatywę, płat z mięśnia najszerszego grzbietu, co Pani na to, możemy przenieść mięsień, możemy potem to tu to tam odessać tłuszcz i będzie pierś, bez ryzyka”. Jeszcze przed telefonem trudno było mi się skupić, teraz nie wiem jak się nazywam. Płat z pleców? Google pomóż, grupo Amazonki pomóż, ktoś ma doświadczenia? Ktoś może coś doradzić, dlaczego mówią mi to teraz, w zasadzie parę godzin przed operacją? Mętlik i niedowierzanie. Już wiem, że sama nie dotrę do szpitala, potrzebuję kogoś kto będzie jutro myślał za mnie.

Nie śpię prawie wcale, budzę się co kwadrans, żeby sprawdzić czy nie zaspałam i czy już mam się ubierać i jechać. Walizka spakowana, dziecko ucałowane, kolczyki zostawiam w domu. Nogi z waty, głowa z waty cukrowej, ręce z lodu, serce ciężkie wali jak młot.

Czwartek 11.01.2018

„Dzień dobry, Guten morgen, Pani dziś pierwsza, zapraszamy… aaaa chce Pani z chirurgiem porozmawiać? A to zaraz zadzwonimy, przyjdzie ktoś z góry i wszystko wyjaśni”. Na przyjście z góry, z samego nieba chirurgii czekamy półtorej godziny, ja już w koszulince, pod pierzynką w moim łóżku, a Marcin ze spojrzeniem utkwionym w zegar, bo myślał, że się nie spóźni do pracy, a jednak. Przychodzi dwóch, ona i on, inna Para niż wczoraj. Zaczynają tłumaczyć, najpierw ona potem on, że najpierw wejdą przez klatkę piersiową, zobaczą co tam się pokaże, jak prezentują się naczynia, bo jedni mają długie, a inni krótkie i to jest w zasadzie sprawa kluczowa. Z krótkimi naczyniami nie połączy się tkanki nawet z najdorodniejszego pośladka, a wierzcie mi, wyhodowałam przez ostatni rok dorodne. Także ten tego ten, są różne sposoby, a chcemy żeby było pięknie i zdrowo. Jest mi już obojętne, niech robią co chcą, niech robią jak najlepiej, do widzenia, do zobaczenia za 600 minut, widziałam, że tak stoi w planie operacji, viel Spass, widzimy się później.

Budzę się po 17.00 dupa cała, ale nie mogę ruszyć ręką. A jednak, moje naczynia dały za przeproszeniem dupy, co brzmi zabawnie w tej sytuacji. Pamiętam, że lekarz pyta jak się czuję odpowiadam mu „comme ci comme ca” co jest dosyć irracjonalne, bo jest z pochodzenia Grekiem, ale mój spowolniony narkozą mózg kwalifikuje go do grupy mówiącej po francusku. Poza tym jesteśmy  w szpitalu Charité (po francusku: miłosierdzie), zatem nikt nie powinien się obrażać. Jestem otumaniona, ale umiem poprosić o wodę. Niedługo przychodzi ktoś i zabiera mnie na salony, Station 110, no to jedziemy. Tam czeka już Marcin, chyba źle wyglądam, bo w jego twarzy słabo odbija się mój pooperacyjny blask. No, nie mam kawałka pleców, ale to dobrze, wszystko będzie dobrze.

Wkrótce zostaję sama, tzn. na pastwę pielęgniarek i albo to ja albo one, ale dzieje się źle. Jedna, sądząc po wieku doświadczona proponuje mi abym wstała i się przeszła. Czemu nie, wprawdzie dopiero co przyjechałam ale chodzić trzeba, krew krążyć musi. „-Ja ci kochanieńka pomogę, zaraz się przejdziesz tutaj pięknie do drzwi i wrócisz, dreny odczepimy od materaca, cewnik pod pachę i w drogę”. Jestem lekko upośledzona po tym kilkogodzinnym majstrowaniu przy moich tkankach, zatem zgadzam się na wszystko, także by pani założyła mi koszulinkę moją własną, z domu przyniesioną. Nie rejestruję za bardzo co się dzieje, cieszę, się, że dostaję kanapkę i jakoś udaje mi się przetrwać ten wieczór. Jeszcze mi się wydaje, że jest super, ale zaraz przestaje. Mam bardzo wysokie ciśnienie, a do drenu, którego nie widzę bo dynda z boku łożka leje się krew. „-Ojojoj, już leci na skrzydłach lekarka, a ubierała się do wyjścia, no coś takiego no”. Jednak pooperacyjne spacery mi nie służą. Krwawienie wewnątrz rany. Musimy otworzyć, ale nie ma sali, czekamy i uciskamy. Kurwa uciskamy, raną do skórzanego worka z piaskiem. Mówiłam już, że mnie boli? Boli, a dociskając boli jeszcze bardziej. Dociskam tak 4h, bo nie ma wolnej Sali, bo za dużo jest ludzi z wypadków, których życie oddala się szybciej niż moje. Sensacyjną wiadomością okazuje się, to, że zjadłam kolację, a wiadomo, przed narkozą sześć godzin jeść nie można. Informacja o tym, że jadłam rozprzestrzenia się z prędkością światła, przekazywana z ust do ust ostatecznie wywołuje u mnie atak paniki, bo mam wizję wymiotów w trakcie operacji, zarzygania się na śmierć itd. Jeszcze tylko zmienię łóżko na operacyjne, jeszcze tylko wdrapię się na dmuchany materac, żeby nic nie zniszczyć, co zostało już zrobione i można ciąć, drugi już raz dzisiaj, a nie przepraszam jest piątek 12.01.2018.

Nad ranem, a dokładnie o 4.00 wracam na salony, siostry od spacerów już nie ma, pewnie poszła spacerkiem na przystanek. Żyję, krew zatamowana, kanapka strawiona, boli mnie wszystko, przez resztę tygodnia boleć będzie mniej i bardziej, w różnych miejscach, a najbardziej w operowanym boku. Ale jest cyc, a raczej cyca początek, bo jeszcze czeka mnie ok. 5 operacji odsysania tłuszczu i napełniania tam gdzie trzeba. Jedni mówią, że jestem odważna, a ja biorę też pod uwagę fakt, że jestem bardzo głupia. 

Pozdrawiam i dziękuje Wszystkim przyjaciołom, którzy przez ostatni tydzień wspierali moją mękę szpitalną. Szczególne podziękowania kieruję w stronę mojej Mamy, która przyjechała specjalnie z Polski, by pomóc nam przy Młodym, a także by pomagać mi w szpitalu.